ซีรีย์ เอเชีย

ผุดขึ้นมาเป็นสาย

มีอยู่คืนหนึ่ง เวลาประมาณตีหนึ่งเห็นจะได้ ลูกฝันเห็นคุณยายอาจารย์ ท่านบอกลูกว่า “นั่งแค่นี้ทำวิชชาไม่ได้หรอก ถ้าจะทำวิชชาต้องเพิ่มเวลานั่งให้มากกว่าที่นั่งอยู่ในปัจจุบันนี้อีก” แล้วคุณยายก็นั่งสมาธิให้ลูกดูจนถึงเช้าเลย ลูกจึงฮึดสู้ แม้บางวันเสร็จงานดึกแค่ไหน ลูกก็จะต้องนั่งสมาธิต่อ

ตกหลุมรักตัวเอง

พระอาจารย์สอนให้นึกองค์พระที่เราชอบ ลูกก็นึกได้ แต่ลงหลักปักใจไม่ได้ว่าจะเอาองค์ไหนดี เพราะชอบหลายองค์ ไม่รู้ว่าเอาองค์ไหนไว้ ถ้าให้นึกถึงดวงแก้วก็นึกไม่ได้อีก เพราะรู้สึกว่าดวงแก้วหนักๆจะมาอยู่ในท้องได้อย่างไร ลูกจึงตัดสินใจที่จะเดินทางกลับกรุงเทพฯ แต่ก็มาสะดุดกับคำจารึกบนแผ่นศิลาหน้าอาคารนั่งสมาธิว่า “ให้หยุดนิ่งเฉยๆ ได้ไม๊” เขียนย้ำถึงสามครั้ง

แค่หยุดใจก็มีความสุขแล้ว

ระหว่างนอกรอบ ความสว่างจะอยู่ตลอดเวลา มีความสุขมากๆ มันพูดไม่ออก เหมือนความปีติมันเต็มแน่นในใจจนน้ำตาจะไหลค่ะ เมื่อลงจากพนาวัฒน์ ลูกยังคงนั่งสมาธิต่อเนื่องทุกวัน ในระหว่างวัน ความสว่างจะยังอยู่ตลอดแต่องค์พระท่านอยู่บ้าง ไม่อยู่บ้าง จะเห็นชัดระหว่างที่นั่งสมาธิเท่านั้น เพราะงานของลูกต้องบริหารคนเยอะ เรื่องก็เลยเยอะตามค่ะ

อัศจรรย์....รอดตาย, หายป่วย เพราะสมาธิ

เท่านั้นแหละครับ แผ่นเหล็กไปเกี่ยวกับสายไฟ ทำให้กระแสไฟ 220โวลต์วิ่งเข้าสู่ร่างกาย มือของกระผมยึดติดแผ่นเหล็กแน่น ความเจ็บปวดชาหนึบไปถึงปลายเท้า รู้ทันทีว่าความตายมาถึงแล้ว กระผมหลับตาลง ยอมรับความตายอย่างมีสติ พร้อมกับใจคลายความห่วงกังวลทั้งหมด มุ่งกลับฐานที่เจ็ดทันที

กล้าตะวันต้นน้อยๆ

สักพัก ลูกก็เห็นดวงแก้วใสๆ กลมโต ดวงนี้ใหญ่กว่าปกติที่เห็น ดวงแก้วขึ้นมากลางท้องของลูก แล้วก็มีองค์พระแก้วใสเกิดขึ้นกลางดวงนั้น องค์พระ...ท่านจะใหญ่พอดีกับดวงแก้ว ดวงแก้วจะเหมือนมีแสง มีรัศมีออกจากขอบของดวงแก้ว ลูกรู้สึกปลื้มปีติใจ จนบอกไม่ถูกค่ะ

รักษาใจอย่างไร ไม่ให้ ลุ้น-เร่ง-เพ่ง-จ้อง

กระผมมีความสุขมากๆ สุขใจ อิ่มใจ อย่างบอกไม่ถูก ชนิดที่ว่าสุขใดๆที่กระผมเคยได้รับมา ไม่สามารถนำมาเปรียบเทียบได้กับความสุขที่เกิดจากสมาธิ เพราะมันทำให้กระผมยิ้มได้ทั้งวัน รู้สึกอยากแบ่งปันความสุขให้กับคนรอบข้าง และกระผมก็คิดว่า ความสุขอย่างนี้นี่เอง ที่ทำให้พระเดชพระคุณหลวงพ่ออยากแบ่งปันความสุขให้กับทุกคนในโลก โดยที่ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยเลย

ชีวิตใหม่ของกระผม

ตัวของกระผม เหมือนกับถูกดูดเข้าไปรวมกับความสว่างนั้น ซึ่งมีความสว่างมากยิ่งกว่าพระอาทิตย์ยามเที่ยงวัน ร่างกายหายไป มีแต่ความปีติสุขจนเกินบรรยาย จนกระทั่งพระอาจารย์กล่าว สัพเพฯ... กระผมยังไม่อยากจะลืมตาเลย เมื่อลืมตาขึ้นมา ความสว่างภายในก็ยังอยู่แล้วค่อยๆจางหายไป แต่สิ่งหนึ่งที่ผุดขึ้นมาในใจของกระผมก็คือ “เราอยากบวชตลอดชีวิต”

คิดถึง ก็มาถึง เลยได้เข้าถึง

จากนั้น ดวงแก้วใสๆ สว่างๆ ก็ผุดซ้อนขึ้นมา ค่อยๆผุดขึ้นมาจนมากมายนับไม่ถ้วนเลยครับ ความรู้สึกในตอนนั้นเหมือนกับนั่งบนพรมวิเศษอันแสนวิเศษที่สุด แสนจะนุ่มนวล ที่กำลังลอยล่องไปกลางอากาศ ผมมีความสุขมากๆ สุขจนขนลุกชูชันแผ่ซ่านไปทั่วทั้งตัว วันนั้น นั่งสมาธิจนกระทั่งพระอาจารย์กล่าว สัพเพฯ... ก็ยังไม่อยากลุกเลยครับ

เพราะตาดี มีบุญ เกื้อหนุนให้เข้าถึงธรรม

จนในที่สุด ความรู้สึกของลูกก็หมดไป ไม่รู้สึกปวดเมื่อย สบายตัว องค์พระในดวงแก้วเริ่มผุดขึ้นมาให้เห็นในมุม Top-view ผุดขึ้นมาทีละองค์เป็นสาย เหมือนภาพในจอ DMC ในใจของลูกเปลี่ยนจากการภาวนาเป็นการนับองค์พระ แต่นับไม่ทัน ลูกก็เลยเกิดความอยากเห็นองค์พระใสๆ ขึ้นมาแทนการนับ พออยาก องค์พระก็หายไป

แค่...นิ่งๆ เท่านั้นเอง

ทรายก็มององค์พระต่อไปอีก โดยใช้สูตรเดิม คือ นิ่งๆ เพราะถ้าใจยิ่งนิ่งมากเท่าไร ภาพองค์พระจะถูกปรับให้ชัดขึ้นเองแบบอัตโนมัติ องค์พระก็จะชัดสว่างขึ้นเอง หากยิ่งนิ่งมากก็จะสามารถเห็นรายละเอียดขององค์พระได้มากขึ้น โดยที่ไม่ต้องไปบังคับอะไรเลยค่ะ ทรายทำใจนิ่งๆ จนกระทั่งเกิดความรู้สึกเข้าไปอยู่ภายใน

กุศลนิมิต...สะกิดใจ

คุณครูไม่ใหญ่ คือ ดวงตะวันที่ให้แสงสว่าง ขจัดความมืดบอดไปจากใจของปวงชน ผมเองก็คือคนหนึ่งที่พบหนทางสว่างจากคุณครูไม่ใหญ่ จากคนที่ไม่เคยเชื่อเรื่องชีวิตในโลกหน้า นรก-สวรรค์ มีอบายเป็นที่ไป แต่บัดนี้ผมมีสุคติเป็นที่ไป มีนิพพานเป็นเป้าหมาย ที่สุดแห่งธรรมเป็นปลายทาง ก็เพราะได้ไปปฏิบัติธรรมที่สวนพนาวัฒน์ จากคนที่ไกลวัด บัดนี้กลายเป็นคนที่ใกล้วัด

พลังที่หายไป

จนกระทั่งช่วงหลังนี้ ลูกมีความรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้นกับตัวเอง คือ รู้สึกเหมือนกับว่าพลังในตัวค่อยๆ หายไป..หายไป...หายไป โดยลูกไม่รู้ว่าเพราะอะไร ทั้งๆที่ลูกก็ออกกำลังกายทุกวัน มีร่างกายที่แข็งแรง แต่ทำไมยังรู้สึกว่าขาดพลัง

ทำใจสบายๆ ไม่รีบ ไม่เร่ง

ส่วนตัวลูกเองนั้น ก็ปฏิบัติธรรมก้าวหน้าไปตามลำดับ จากที่แต่ก่อนเคยทดลองปฏิบัติธรรมเอง แบบแนวเคร่งครัดจนเคร่งเครียด ก็หันมาปฏิบัติแบบผ่อนคลายตามที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อสอน แม้ช่วงแรกๆจะยังมืดๆตื้อๆก็ไม่กังวล เทคนิคทำให้ใจนิ่งที่ลูกใช้ก็คือ บอกกับตัวเองว่าอย่าไปคิดอะไร ทำใจสบายๆ ตัดสิ่งนอกตัวออกให้หมด เราจะเอาบุญอย่างเดียว บุญจะได้ช่วยญาติมิตรของเราด้วย

บุญยิ่งใหญ่ที่ทำเองได้ง่ายๆ

แม้จะปลื้มใจกับบุญที่ได้ชักชวนผู้อื่นทำ อย่างไรเสียก็สู้บุญที่เราทำด้วยตัวเองไม่ได้ ความรู้สึกในใจบอกลูกอย่างนั้น แต่คนจนอย่างลูกจะไปเอาทรัพย์ที่ไหนมาทำบุญได้มากๆ พอคิดเช่นนี้ คำพูดของพระอาจารย์รูปหนึ่ง ที่ลูกเคยฟังธรรมจากท่าน ก็ดังขึ้นในใจ “บุญยิ่งใหญ่ที่ทำเองได้ง่ายๆ โดยไม่ต้องใช้ทรัพย์ก็มีอยู่นะ สมาธิ...ไงล่ะ” คำพูดนั้นเคยเป็นจุดเริ่มต้น ทำให้ลูกสนใจเริ่มหัดนั่งสมาธิ

มีอะไรให้ดูก็ดูไป เหมือนดูละคร

ลูกมองไปเรื่อยๆ จนรู้สึกตัวเบา เหมือนลอยอยู่ในอวกาศในสภาพไร้น้ำหนัก ในที่โล่งๆกว้างๆ แขนและมือหายไปหมด เมื่อลูกเห็นดวงแก้วจนเริ่มอยู่ตัวแล้ว ลูกก็เริ่มจะเพ่งค่ะ แต่ทันใดนั้นเอง เสียงของพระเดชพระคุณหลวงพ่อจากซีดี ก็พูดขึ้นทันทีราวกับมีปาฏิหาริย์ว่า อย่าไปเพ่ง ให้ดูไปเฉยๆ มีอะไรให้ดูก็ดูไป เหมือนดูละคร