มโหสถบัณฑิต ตอนที่ ๒๑ ( ผู้เปี่ยมด้วยความเมตตา )

จากเรื่องนี้จะเห็นว่า โทษของการบอกความลับแก่คนอื่น โดยที่ยังไม่ถึงเวลาสมควรมีโทษถึงตายทีเดียว ก่อนพูดจาเราเป็นนายของคำพูด ครั้นพูดไปแล้วคำพูดจะเป็นนายของเรา เพราะฉะนั้น ต้องฝึกเรื่องการพูดจาให้ดี เรื่องไหนควรพูด เรื่องไหนควรเก็บไว้เป็นความลับ ให้รู้จักเลือกให้ดี

ตาร้อน จะได้เป็นนางรอง-ท่านรอง

ตาร้อนหมายถึง ริษยา คือ เห็น หรือได้ยิน ได้ฟังว่าคนอื่นประสบความสุข ความสำเร็จแล้วทุกข์ใจคับแค้นใจ ไม่สามารถรักษาปกติของใจเอาไว้ได้

จับอดีตเจ้าของโรงงานทำบล็อกลอบผลิตแบงก์ปลอม

กลไกกลับตาลปัตร​ ​เมื่อดาราห้ามลูกดูละคร

ลักษณะมหาบุรุษ (2)

สัตว์ทั้งหลายมีกรรมเป็นของตน เป็นทายาทแห่งกรรม มีกรรมเป็นกำเนิด มีกรรมเป็นเผ่าพันธุ์ มีกรรมเป็นที่พึ่งอาศัย กรรมย่อมจำแนกสัตว์ให้เลวและประณีตได้

วธ.เผยโฉมตราสัญลักษณ์ 8 รอบ สมเด็จพระสังฆราช

กระทรวงวัฒนธรรมเผยโฉมตราสัญลักษณ์ทรงเจริญพระชันษาครบ 8 รอบ 96 ปี สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปริณายก ซึ่งมีความงดงามสมพระเกียรติ

ทศชาติชาดก เรื่อง มโหสถบัณฑิต ผู้ยิ่งด้วยปัญญาบารมี ตอนที่ 167

การก่อสร้างนครแห่งนี้ ได้แล้วเสร็จภายในระยะเวลา ๔เดือนเต็ม โดยมีปราการกำแพงล้อมรอบสูงถึง ๑๘ศอก โรงพักพลมีป้อมประตูเรียงรายเป็นระยะสลับด้วยซุ้มประตูเมืองที่มั่นคง ภายในกำแพงเมืองมีโรงช้างโรงม้าและราชพาหนะทั้งหลาย มีสระโบกขรณีโอบล้อมบริเวณพระราชนิเวศน์ มองไกลๆเหมือนที่ประทับนั้นลอยโดดเด่นอยู่เหนือผืนน้ำ

รอดตาย เพราะพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ

ช่วงเวลาที่ได้ขับขึ้นสะพานนั้น ก็ได้เกิดกับเหตุการณ์ที่ไม่ได้คาดฝันคือ รถกระบะที่ขับมายางหน้าเกิดระเบิด ทำให้รถเสียหลักหมุนติ้วอยู่บนสะพาน พอรถหยุดหมุน ปรากฏว่าตำแหน่งของรถขวางอยู่กลางสะพานพอดี และในขณะนั้นเองก็ได้มีรถพ่วงสิบล้อขับขึ้นสะพานมาด้วยความเร็วสูง สิ่งที่ลูกสาวกับลูกชายคิดได้ในตอนนั้นคือ ไม่รอดแน่ๆ

สูตรสำเร็จ สมการใจ

ในวันที่ห้า ผมวางใจนิ่งไว้ตรงตำแหน่งที่ผมรู้จักแล้ว ขณะนิ่งไปสัก 3-4นาที ผมเห็นองค์พระแก้วใสสูงหนึ่งคืบที่กลางท้อง สว่างเป็นรัศมีแผ่ออกมาโดยรอบองค์ ผมเอิบอิ่มใจ จนอยากถ่ายทอดให้ทุกคนทราบเป็นสมการใจที่ว่า ใจหยุดใจนิ่ง + ทำใจเฉยๆสบายๆ = เข้าถึงพระธรรมกาย คือ สมการใจของคนรุ่นใหม่

ทศชาติชาดก เรื่อง มโหสถบัณฑิต ผู้ยิ่งด้วยปัญญาบารมี ตอนที่ 166

มโหสถระดมคนงานราว ๖,๐๐๐คน ให้ช่วยกันขุดกรวดทรายและดิน ขนออกมาด้วยกระทงหนังขนาดใหญ่ แล้วเทลงในแม่น้ำจนน้ำขุ่นคลัก แม่น้ำนั้นก็ไหลผ่านไปถึงปัญจาละนคร ชาวเมืองต่างได้รับความเดือดร้อน ก็พากันบ่นอุบว่า “โธ่เอ๋ย ไม่น่าเลย ตั้งแต่มโหสถมานี่ ยังไม่ทันไร ก็สร้างความลำบากให้พวกเราเสียแล้ว น้ำขุ่นคลักอย่างนี้ พวกเราจะไปหาน้ำใสๆ ดื่มกินกันได้ที่ไหน”