อายุสั้น ไม่ทันเห็นกรรม
ในยามกลางของคืนวันตรัสรู้ของพระมหาบุรุษ พระองค์ทรงบรรลุจุตูปปาตญาณ คือ เห็นการเวียนว่ายตายเกิดของสรรพสัตว์ทั้งหลาย ทรงเห็นการส่งผลของกรรม ที่เป็นตัวกำหนดรูปกาย และสถานที่อยู่ของสัตว์ที่ตายไปแล้ว
ขอเชิญร่วมบุญจัดพิมพ์หนังสือ “ดีชั่ว” เกิดด้วยกรรมหรือบังเอิญ
ผ่าซ้ำๆ กรรมอะไร
เพราะสาเหตุจากโรคภัยไข้เจ็บ ทำให้เธอต้องเข้ารับการผ่าตัดถึง 6 ครั้ง 6 ครา และอาจจะต้องมีครั้งที่ 7 …ชีวิตหลังความตาย ของนักเลงสุรา …นักเลงการพนัน ที่ก่อนตายมีญาติทำบุญให้ โดยใส่ชื่อเขาเป็นคนทำ และคอยมาสวดมนต์ให้ฟังในช่วงวาระสุดท้ายของชีวิต ทำให้ไม่มีทุกขเวทนา เมื่อตายไปแล้ว ได้ไปเป็นอากาสเทวา… พวกเขาประกอบเหตุกันมาอย่างไร…
ทำบุญไว้เถิดประเสริฐนัก ตอนที่ 11
ชีวิตของเราสามารถแก้ไขได้ โดยเริ่มจากการทำทาน รักษาศีล และเจริญภาวนา พร้อมกับศึกษาหลักธรรมคำสั่งสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า
มงคลที่ ๒๑ ไม่ประมาทในธรรม - แม้เป็นคนดี ก็ไม่ควรประมาท
รุ่งขึ้น พระราชาให้นำไหขนาดใหญ่บรรจุคูถจนเต็ม เอาใบตองมาผูกปากไหไว้ ให้ไปตั้งเรียงกัน ใส่น้ำมันยาง ต้นกากะทิง และหนามงิ้วหนาๆ จนเต็มหม้อ วางไว้หัวบันได ทรงให้พวกนักมวยร่างใหญ่ ถือค้อนยืนอยู่ใกล้ๆ หัวบันได จากนั้นพระองค์ทรงรอคอยด้วยความอาฆาตแค้นที่สุมแน่นอยู่ในอก
ปิดตลาดปล้นร้่านทอง
ครอบครัวหนึ่ง เปิดกิจการร้านทอง ในจังหวัดสิงห์บุรี เคยถูกโจรและขโมยมาปล้นเอาทองไปถึง 2 ครั้ง ครั้งแรก “โจรกุหลาบ” ลูกน้องของโจรชื่อดัง “โจรมเหศวร” ปิดตลาดเพื่อทำการปล้นร้านทองของพวกเขาโดยเฉพาะปล้นเอาทองไปเป็นจำนวนมาก …ครั้งที่ 2 ถูกพวก 18 มงกุฎ ทำทีว่าจะมาซื้อของ พอเผลอ ก็ขโมยทองไป …เพราะเหตุใด ร้านทองของพวกเขาจึงต้องประสบเคราะห์กรรมดังกล่าว เป็นเพราะเหตุบังเอิญ หรือมีที่มาที่ไปอย่างไร …ที่นี่มีคำตอบ
โรมชาดก ชาดกว่าด้วยว่าด้วยอาชีวกเจ้าเล่ห์
ในพุทธกาลสมัยนั้น มีเรื่องราวหลากหลายเกิดขึ้น และมีผลกรรมเกี่ยวต่อผู้ที่เกี่ยวข้องกับพระพุทธศาสนาต่างกรรมต่างวาระกัน การแตกแยกของหมู่สงฆ์อันเป็นเรื่องสำคัญยิ่งที่เกิดขึ้นในแคว้นมคธ ซึ่งนับเป็นกรรม เป็นวิบากกรรมของพระเทวทัตที่ตามจองเวรต่อพระสัมมาสัมพุทธเจ้า
บุญบาปมีจริงหรือไม่
ทำไมต้องเกลียดขี้หน้ากัน
คำถาม : มีคุณโยมท่านหนึ่งถามมาว่า อาการไม่ชอบหน้า หรือเกลียดขี้หน้าเกิดมาจากอะไร
พระวนวัจฉะผู้อยู่ในป่า
ความเสวยอารมณ์เกิดขึ้นเพราะมโนสัมผัสเป็นปัจจัย เช่นเป็นสุขก็ดี เป็นทุกข์ก็ดี ไม่ใช่ทุกข์ไม่ใช่สุขก็ดี เมื่อเบื่อหน่ายในความเสวยอารมณ์นั้น ย่อมคลายความกำหนัด เมื่อคลายความกำหนัด จิตย่อมหลุดพ้น เมื่อจิตหลุดพ้นแล้ว ก็มีญาณรู้ว่าหลุดพ้นแล้ว พระอริยสาวกย่อมทราบชัดว่าชาติสิ้นแล้ว พรหมจรรย์ได้อยู่จบแล้ว กิจอื่นที่ควรทำ ได้ทำเสร็จแล้ว กิจอื่นอีกเพื่อความเป็นอย่างนี้ มิได้มีอีกต่อไป