บวชโลก (ฟีเวอร์)

เกาะติดสถานการณ์ชวนบวชพระรุ่นเข้าพรรษาแสนรูป

ชัยชนะครั้งที่ 4 (ตอน ชนะองคุลิมาล)

พระผู้มีพระภาคเจ้าจอมมุนี ทรงใช้ฤทธิ์ทางใจ ให้เป็นอิทธาภิสังขาร ทรงชนะองคุลิมาล ผู้แสนโหดเหี้ยมร้ายกาจ มีฝีมือฉกรรจ์ ถือดาบวิ่งไล่พระองค์ สิ้นทาง ๓ โยชน์ ด้วยเดชแห่งพระพุทธชัยมงคลนั้น ขอชัยมงคลทั้งหลายจงมีแก่ท่าน

ผลการปฏิบัติธรรม ธรรมทายาทหญิง รุ่นที่ 27

ธรรมทายาทหญิงณัฐสุดา เอี่ยมธนาภรณ์

ปรโลกนิวส์...บุญนั้นสำคัญจริงๆ

เรื่องราวอานุภาพแห่งบุญ...เบื้องหลังความสุขและความสำเร็จ

พบหนุ่มอังกฤษ...อยากใช้ชีวิตเป็นพระ

ผมคิดว่าโครงการบวชพระแสนรูป เป็นสิ่งที่น่าทึ่งมาก เสมือนการรวมตัวเพื่อก่อให้เกิดสันติภาพโลก คนไทยทุกคนน่าจะรู้สึกภาคภูมิใจที่สิ่งนี้จะเกิดขึ้นในแผ่นดินของตน พอผมนั่งสมาธิอย่างจริงจังก็พบว่า คนเราแม้จะพูดต่างภาษา ต่างวัฒนธรรม แต่จริงๆแล้วเราไม่ต่างกันเลย ผมจึงรู้สึกภูมิใจและมีเกียรติมากที่จะได้บวชในครั้งประวัติศาสตร์นี้ด้วย

พระวิทูรย์ อาภาสุโภ รุ่นกองพันสถาปนา

เมื่อได้เวลาปฏิบัติธรรมตอนเช้า ผมก็แค่ปรับร่างกายให้สบายๆ วางใจเบาๆ ที่ศูนย์กลางกายฐานที่ 7 สักพักหนึ่ง ผมรู้สึกว่าใจหยุดนิ่งไม่วอกแวกไปไหน ตัวหายไปเหมือนไม่มีตัวตน ใจเกิดอาการนิ่งแน่น ปราศจากความคิด คล้ายกับหลับแต่ไม่หลับ ทันใดนั้นเอง ผมก็เห็นดวงแก้วแว๊บขึ้นที่กลางท้อง

7,000 รูป ต้องสำเร็จ

ตอนนี้ประเทศไทยเราได้รับยกย่อง ให้เป็นศูนย์กลางทางพระพุทธศาสนา แต่สถานการณ์ตอนนี้ ถือว่าน่าเป็นห่วง เพราะคนบวชพระก็เริ่มที่จะน้อยลงๆ จึงอยากให้ทุกคนมาร่วมกันทำบุญกุศลครั้งยิ่งใหญ่ ด้วยการชวนคนบวชในโครงการ 7000 รูป 7000 ตำบลให้สำเร็จ

ชีวิตที่บริสุทธิ์

ตอนนั้นลูกคิดแต่เพียงว่า การนั่งธรรมะนั้นเหมือนกับแม่ไก่กกไข่เท่านั้น ทำไปเบาๆ ไม่ได้คิดอะไร ลูกได้เซตใจให้เป็นซีโร่ (ศูนย์) ไม่คิดเรื่องอะไรทั้งสิ้น สักพักใจของลูกก็ไปรวมที่ศูนย์กลางกายเป็นดวงเดียว ลูกประหลาดใจว่าการรวมใจเป็นหนึ่งมันง่ายอย่างนี้เองหรือ

เธอเห็นองค์พระ ตอนฆ่าตัวตาย

เมื่อพบกับความไม่สมหวังในชีวิต ด้วยความคิดน้อยอกน้อยใจ ทำให้เธอคิดสั้น ใช้มีดแทงลงไปที่ท้องของตัวเอง เพื่อหวังจะฆ่าตัวตาย เพื่อไปอยู่กับมารดาผู้ล่วงลับ …แต่ด้วยบุญเก่าที่สร้างมาในอดีตชาติ ทำให้เธอเห็นองค์พระสีทอง จึงอธิษฐานจิตของให้รอดตายเพื่อจะได้มาสร้างพระ แล้วเธอก็รอดตายจริงๆ

จดหมายจากครูชายแดนภาคใต้

ลูกชื่อ พนมมาศ ผลแรก เป็นครูโรงเรียนเทศบาล 6 (ถนนโคกเคียน) สังกัดเทศบาลเมืองนราธิวาส อ.เมือง จ.นราธิวาส ลูกเป็นครู มีภูมิลำเนาอยู่ในจังหวัดนราธิวาส ปฏิบัติหน้าที่ครูมากว่า 20 ปี จากการปฏิบัติหน้าที่หลายองค์กร ไม่ว่าจะเป็นครูโรงเรียนเอกชน หรือ การใช้ชีวิตผูกพันกับนักเรียนชนบท ในโรงเรียนเอกชนสอนศาสนาอิสลาม (โรงเรียนปอเนาะ) และปัจจุบันปฏิบัติหน้าที่ครูในสังกัดสำนักการศึกษาเทศบาลเมืองนราธิวาส รู้และเข้าใจวิถีชีวิต วัฒนธรรม ประเพณีของประชาชน 3 จังหวัดชายแดนใต้ดียิ่งนัก ที่ผ่านมาเคยอยู่อย่างอบอุ่น มีความเข้าใจ ช่วยเหลือเกื้อกูลไม่ว่าจะเป็นพุทธ หรือ มุสลิม แต่พอเหตุการณ์ต่างๆเกิดขึ้น ความรู้สึกหวาดกลัว กังวลใจ กับสถานการณ์เหล่านั้นก็มากขึ้น คิดว่าสักวันหนึ่ง ครูผู้โชคร้ายคนนั้น ก็คงเป็นเรา เพราะเพื่อนเราหลายคนก็จากเราไปด้วยเหตุการณ์ร้ายเหล่านั้น ถ้าเป็นเราจะทำอย่างไร ได้แต่ปลอบและให้กำลังใจตนเอง ถ้าอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด คงเป็นเวรกรรมของเรา แต่สิ่งหนึ่งที่ย้ำกับตนเองตลอดเวลาว่า ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็จะไม่ขอย้ายไปจากที่นี่ เพราะที่นี่ก็คือบ้านเกิดเมืองนอนของเรา บรรพบุรุษของเราอยู่ที่นี่ ถ้าจะต้องตายก็ขอให้ผืนแผ่นดินตรงนี้ได้กลบหน้าเรา