ปฏิปทาแห่งพรหมโลก

ตถาคตถูกถามถึงพรหมโลก หรือปฏิปทาเครื่องให้ถึงพรหมโลก ก็ไม่ชักช้าหรือประหม่าเช่นเดียวกัน ดูก่อนมาณพ เราย่อมรู้จักทั้งพรหมโลกและปฏิปทาเครื่องให้ถึงพรหมโลก อนึ่ง ผู้ปฏิบัติด้วยประการใดจึงเข้าถึงพรหมโลก เราย่อมรู้ชัดซึ่งประการนั้นด้วย

ปรโลกนิวส์ ตอน ฆ่าตัวตาย เพราะปากร้ายทวงหนี้ในอดีต ตอนที่ 3

เมื่อลูกชายของลูกนึกถึงบุญต่างๆ ได้มากเข้าๆ ใจของเขาก็เริ่มสว่างขึ้น สว่างขึ้น แล้วก็สว่างขึ้นไปเรื่อยๆ จนเป็นผลทำให้วิบากกรรมที่ทำให้ตัวเขาต้องมาเกิดอยู่ในยมโลก ซึ่งกำลังห่อหุ้มใจของเขาอยู่นั้นเริ่มมีกำลังที่อ่อนลง แล้วก็อ่อนลงไปเรื่อยๆ ตามลำดับ

ปรโลกนิวส์ ตอน โยมพ่อ........เพิ่มหรรษา ตอนที่ 2

ภายหลังจากที่โยมพ่อของลูกได้เสียชีวิตไปแล้ว ท่านก็ได้ไปบังเกิดเป็นเทพบุตรคนธรรพ์ระดับกลางอยู่ในสวรรค์ชั้น จาตุมหาราชิกา

ปรโลกนิวส์ ตอน โยมพ่อรังสรรค์ ตายแล้วไปไหน ตอนที่ 1

คำถามข้อที่ 1 โยมพ่อตายแล้วไปไหน ท่านมีคตินิมิตเป็นอย่างไร ได้รับบุญที่พระลูกชายทั้งสองอุทิศไปให้หรือไม่ และมีข้อความใดฝากมาถึงครอบครัวบ้างไหมครับ

ตอแห่งวัฏฏะ

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย เราไม่พิจารณาเห็นธรรมแม้สักอย่างหนึ่งที่จะมีโทษมาก เหมือนอย่างมิจฉาทิฏฐินี้เลย ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย โทษทั้งหลายมีมิจฉาทิฏฐิเป็นอย่างยิ่ง

ไปสวรรค์เพราะถือศีลแปด

เพราะตั้งใจถือศ๊ลแปด แม้ในช่วงท้ายของชีวิต เมื่อละโลกแล้วจึงมีสุคติเป็นที่ไป

พระศรีอริยเมตไตรย์สัมมาสัมพุทธเจ้า ตอนที่ 36 อชิตพราหมณ์บรมโพธิสัตว์ออกบวช

การบังเกิดขึ้นของพระสัมมาสัมพุทธเจ้านั้น ยากมาก เพราะต้องผ่านการสร้างบารมีมาอย่างน้อย 20 อสงไขยกับหนึ่งแสนมหากัป

เกาะชายผ้าเหลืองพระลูกชายไปสวรรค์

ด้วยบุญที่ถวายลูกชายสุดที่รักไว้ในพระพุทธศาสนา เมื่อคราวละโลก ภาพบุญนี้จึงมาปรากฏ นำให้ไปเกิดบนสรวงสวรรค์

อานิสงส์บูชาด้วยดอกบัว

ผู้ที่เกิดมาแล้วจำต้องตายในโลกนี้ ย่อมทำกรรมอันใดไว้ คือเป็นบุญ และเป็นบาปทั้งสองประการ บุญและบาปนั้นแล เป็นสมบัติของเขา และเขาจะพาเอาบุญและบาปนั้นไปสู่ปรโลก อนึ่ง บุญและบาปนั้น ย่อมเป็นของติดตามเขาไปประดุจเงาติดตามตัวไป ฉะนั้น เพราะฉะนั้น บุคคลพึงทำกัลยาณกรรม สะสมไว้เป็นสมบัติในปรโลก เพราะว่าบุญทั้งหลาย ย่อมเป็นที่พึ่งของสัตว์ทั้งหลายในปรโลก

อานิสงส์บูชาด้วยดอกมะลิ

บุคคลใดมีศรัทธาตั้งมั่น ไม่หวั่นไหวในพระตถาคต มีศีลอันงามที่พระอริยเจ้าพอใจสรรเสริญ มีความเลื่อมใสในพระสงฆ์ และมีความเห็นตรง บัณฑิตทั้งหลายเรียกชีวิตของบุคคลนั้นว่า ไม่ว่างเปล่าจากแก่นสาร