เส้นทางสว่างของคนกลางคืน

ดีเจหนุ่มเจ้าของร้านเหล้า เมื่อได้มาเรียนรู้ธรรมะของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าจากการบวชแล้ว เส้นทางของชีวิตก็เปลี่ยนไป

วัดบวรนิเวศวิหาร เตรียมจัดงาน 97 ปี สมเด็จพระสังฆราช

วัดบวรนิเวศวิหาร เตรียมจัดพิธีบำเพ็ญพระกุศลคล้ายวันประสูติ ฉลองพระชันษา 97 ปี สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช ในวันที่ 3 ตุลาคม 2553 ณ วัดบวรนิเวศวิหาร

หนทางของพุทธะ

ดูก่อนสุเมธบัณฑิต จำเดิมแต่นี้ไป ท่านพึงบำเพ็ญทานบารมีข้อแรกให้เต็ม ธรรมดาว่า หม้อน้ำที่คว่ำแล้ว ย่อมคายน้ำออกไม่เหลือ ไม่นำกลับเข้าไปอีกฉันใด แม้ท่านเมื่อไม่เหลียวแลทรัพย์ ยศ บุตร และภริยา ให้สิ่งที่เขาต้องการอยากได้ทั้งหมดแก่ผู้ขอที่มาถึง กระทำมิให้มีส่วนเหลืออยู่ จักได้นั่งที่ควงไม้พระศรีมหาโพธิ์แล้วตรัสรู้เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า

ถ้าแมนจริงๆ แล้ว ต้องไปบวช

ความสมานฉันท์พร้อมใจกันฟื้นฟูศีลธรรมทั่วทั้งแผ่นดินกำลังบังเกิดขึ้นเมื่อโครงการบวชพระ 1 แสนรูป ทุกหมู่บ้านทั่วไทย กำลังกลายเป็นเทรนด์ใหม่ที่ท้าพิสูจน์หัวใจลูกผู้ชายตัวจริงว่า ถ้าแมนจริงๆ แล้ว ต้องไปบวช

ชีวิตเพศสมณะนั้น...ปลื้มไม่มีวันจบ

เพราะทุกๆ วันคือช่วงเวลาแห่งการเก็บเกี่ยวบุญกุศลและการฝึกฝนอบรมตนเองอย่างเข้มข้น ที่ยิ่งนึก... ก็ยิ่งปลื้ม ปลื้มล่าสุดก็คือการตักบาตรครั้งประวัติศาสตร์หมื่นห้าพันรูป ที่กองพลทุกรูปตั้งใจเป็นเนื้อนาบุญให้กับสาธุชนที่หลั่งไหลมาจากทั่วสารทิศ

ตระกูลสามัคคี ร่ำรวยแบกงสี เพราะมีบุญอะไร

เรื่องราวของครอบครัวใหญ่ที่มีธุรกิจมากมายซึ่งล้วนแต่ประสบความสำเร็จ แต่ก็ไม่พ้นวิบากกรรม...การตายที่ไม่น่าเป็นไปได้...สูตรหน้าเด้งด้วยธรรมะที่ไม่ต้องเสียสตางค์ และคำถาม 1.สร้างพระธรรมกายประจำตัว 1 องค์ แต่ลงเป็นชื่อตระกูลจะได้อานิสงส์อย่างไร 2.ปัญหาเศรษฐกิจที่ประสบสามารถผ่านพ้นไปได้ด้วยบุญอะไร ทำอย่างไรจะไม่เกิดขึ้นอีก

ทั้งหมดในชีวิตของพ่อและแม่

ยิ่งใช้ชีวิตอยู่ในผ้าเหลืองนี้นานวันเข้า ผมก็ยิ่งซาบซึ้งว่า ชีวิตพระเป็นชีวิตที่ประเสริฐที่สุด ผมรู้สึกอย่างนี้จริงๆ ครับ เหตุที่ทำให้ผมเข้าใจความ “ประเสริฐสุดซึ้ง” เพราะผมเคยใช้ชีวิตแบบ “แสบสุดอึ้ง” มาแล้วนั่นเอง เมื่อครั้งวัยรุ่น ผมดำเนินชีวิตตามกระแสโลก สูบบุหรี่ เที่ยวกลางคืน ผม “สนุกสนาน” แต่พ่อกับแม่ “เศร้าสนิท” พร้อมนำเรื่อง “ปวดหัว” มาทำให้ท่าน “ปวดใจ” เป็นประจำ ผมรู้อยู่เต็มอกว่า ทำให้ท่านเสียใจ แม้จะรู้สึกผิด แต่ก็ไม่คิดกลับตัว เพราะคบคนพาลเป็นมิตร จึงเป็นพิษกับชีวี ผมหลงทำผิด “สูบ เสพ เสี่ยง” ครั้งแล้วครั้งเล่า จนกระทั่งเมื่ออายุครบ 20 ปี แม่จึงเอ่ยปากว่า “บวชให้แม่หน่อยได้ไหม”

ลูกผู้ชาย บวชได้ ต้องรีบบวช

การบวชพระ คือ คำตอบที่ถูกต้องที่สุด แต่กว่าผมจะได้ใช้ชีวิตอย่างมีแก่นสาร ก็ได้สร้างรอยแผลอันเหอะหวะไว้ในหัวใจอย่างมหาศาล และเรื่องราวบาดแผลในใจที่ผมจะเล่าต่อไปนี้ น่าจะเป็นเครื่องเตือนใจ ไม่ให้เกิดแผลใดๆ กับลูกผู้ชายคนอื่นๆ ต่อไปได้บ้าง จึงขออนุญาตนำมาเล่าครับ

ลูกผู้ชายอย่างเรา ฟ้าไม่กลัว ดินไม่เกรง

ผมอดีตธรรมทายาทรุ่นบูชาธรรม 100 ปีคุณยายอาจารย์ “บัณฑิต ตระกูลคูศรี” ขอรายงานตัวกับหลวงพ่อในฐานะที่ผ่านการอบรมเป็นบัณฑิตทั้งทางโลกและทางธรรม ครับ แม้ผมจะเป็นแมนเต็มตัวไม่เคยกลัวใครประเภท “เทียนปู๋พ่า ตี้ปู๋พ่า” คือฟ้าไม่กลัว ดินไม่เกรง จะกลัวอย่างเดียวคือบวชที่วัดพระธรรมกายนี่แหละ มันกังวลคิดไปสารพัด ทั้งห่วงงาน ทั้งห่วงครอบครัว ทั้งกลัวติดใจเดี๋ยวอยู่ยาวแบบที่เค้าชอบลือกัน

จดหมายพระธรรมทายาท 2

ตอนนี้ ทั่วโลกกำลังรอคอยความหวังจากวัดพระธรรมกาย ในการผลิตบุคลากร คือ พระภิกษุ ออกไปเผยแผ่ในต่างแดน เพื่อแนะนำให้พวกเขาได้รู้ว่า อะไรคือความสุขที่แท้จริง ดังนั้น กระผมจึงขอเชิญชวนญาติโยมผู้มีบุญทุกท่าน มาร่วมกันสถาปนา ศูนย์ฝึกอบรมธรรมทายาทเขาแก้วเสด็จ โดยมีคุณครูไม่ใหญ่เป็นประธาน อย่าพลาดบุญนี้เป็นอันขาด ถ้าพลาดแล้วจะบอกว่า เสียดายจัง