ให้เลือกเอาว่าจะตายที่ไหน

เธอเกิดมาในครอบครัวที่ทุกๆคนประสบความสำเร็จในชีวิต...คุณพ่อเป็นคนฉลาด เรียนเก่ง คุณแม่มีไอคิวสูง พี่สาวของเธอสอบได้ที่1 เป็นปกติ แต่เธอไม่ได้เป็นเช่นนั้น เธอเป็นเหมือนผู้แพ้ที่อยู่ท่ามกลางผู้ชนะ แม้แต่ชีวิตคู่ของเธอก็ไม่ประสบความสำเร็จเช่นกัน เธอทุกข์ใจมาก มีเพียงคุณยายของเธอเท่านั้นที่คอยเป็นกำลังใจให้ เมื่อคุณยายของเธอเสียชีวิต เธอก็ตั้งใจว่าจะทำให้บุญให้คุณยายจนครบ 1ปี หลังจากนั้นเธอจะฆ่าตัวตาย...แต่บุญบันดาลให้เธอมาเจอกับหมู่คณะเสียก่อน

ม่วยหายช้ำ

เธอเกิดมาก็ถูกพ่อ-แม่ทอดทิ้งให้อยู่ในความดูแลของอาผู้หญิง เธอเป็นคนตัวเล็ก มีผิวไม่สวย พออายุประมาณ 13ปี ก็มีคนทักว่า โตขึ้นจะมีแต่คนเกลียด เธอเองก็สังเกตว่ามันเป็นอย่างนั้นจริงๆ...เธอเคยมีความสัมพันธ์กับชาวอังกฤษ จนมีลูกด้วยกัน แต่ด้วยเหตุที่เขาหลอกเธอ เธอจึงตัดสินใจหนีเขามา...เมื่อลูกของเธออายุได้ 7เดือน อาผู้หญิงได้ขอให้เธอกลับไปอยู่ด้วย แต่ครั้งนี้อาผู้หญิงไม่ได้ใจดีเหมือนแต่ก่อน และยังขัดขวางเธอในการมาสร้างบารมีกับหมู่คณะอีกด้วย

โหยหวนวันพระ

ชายคนหนึ่ง อยู่ในสังคมเกษตรกรรม นอกจากจะทำการเกษตรแล้ว เขายังเพาะเลี้ยงลูกวัวไว้ส่งขายด้วย...ในวัยชรา เขามีอาการเส้นเลือดในสมองตีบ และเป็นอัมพาตทั้งตัว ต้องนอนอยู่กับที่ แต่ที่น่าแปลกคือ แม้ร่างกายเป็นอัมพาต แต่เขาจะเปล่งเสียงร้องอย่างโหยหวนก้องกังวาน เหมือนเสียงของวัวที่ร้องด้วยความทุกข์ทรมาน ในทุกๆสองนาที และเสียงจะดังและถี่มากเป็นพิเศษในวันพระ...เขาเป็นอะไรกันแน่...ที่นี่...มีคำตอบ

รักเธออย่างแรง

เธอถูกบังคับให้แต่งงานกับคนที่เธอไม่ได้รัก แต่ก็แปลกทั้งที่ไม่รักแม้จะมีลูกด้วยกัน แต่เธอก็ยังมีความหึงหวง เมื่อสามีไปติดพันหญิงอื่น เมื่อเขาตายจากไป เธอก็รู้สึกวังเวง อ้างว้าง...เธอเคยปฏิบัติธรรมจนเห็นภาพนิมิตต่างๆมากมาย ปัจจุบันเธอได้มาปฏิบัติธรรมกับหมู่คณะ เธอรู้สึกว่า ตัวเองอยู่บนทาง 2แพร่ง ไม่รู้จะไปทางไหน ไม่รู้จะทำอย่างไร

เข้าห้องดับจิต...ยังมีสิทธิ์ฟื้น

ทันทีที่เปิดประตูเข้าไปสู่ห้องดับจิต ทุกคนก็เกิดอาการขนลุกซู่ชูชัน พยาบาลทั้งสองคนที่นำเข้าไปดู ขยี้ตาตัวเอง ก่อนจะถามว่า “ทุกคนเห็นไหม นั่นน่ะ ตรงหัวเตียงของเด็ก มีพระภิกษุห่มจีวรสีเหลืองส้มยืนอยู่ตรงนั้น”

เวสสันดรชาดก ตอนที่ ๑ ( ปฐมเหตุ )

พระบรมโพธิสัตว์ได้ดำรงตนเป็นแบบอย่างนักสร้างบารมี ตั้งแต่ประสูติจากพระครรภ์ของพระมารดา ก็แบพระหัตถ์ออก และกล่าวกับพระมารดาว่า"เสด็จแม่ มีสิ่งใดให้ลูกได้ทำทานบ้าง" นี่..พระองค์เกิดมาเพื่อการนี้ เพื่อบ่มบารมีให้แก่รอบ ครั้นพระชนมายุได้เพียง ๘ ชันษา ประทับอยู่บนปราสาทตามลำพัง ทรงคิดที่จะบริจาคทานว่า "เราพึงให้หัวใจ ดวงตา เนื้อ เลือด และร่างกายที่มีอยู่ทั้งหมดนี้ หากใครมาขอเรา ให้เราได้ยิน เราก็จะพึงให้ด้วยความยินดี"

แม้มืดตื้อมืดมิด ก็มีสิทธิเข้าถึงธรรม

ไม่ว่าจะเห็นหรือไม่เห็นอะไร ลูกก็ขอแค่ให้ได้นั่งสมาธิ ไม่ยอมขาดเลย จนวันหนึ่งเหมือนลูกตกลงเหว แม้จะตกใจมาก แต่ยังครองสติได้ อยู่ในสภาวะที่พึงพอใจ สักครู่ลูกก็เห็นดวงสว่างเหมือนพระอาทิตย์ ขนาดเท่าฟองไข่ มีแสงสว่างอยู่ที่กลางท้อง ขณะนั้นความสุขก็พรั่งพรูแบบพูดไม่ออกบอกไม่ถูกเป็นความสุขที่ไม่มีความทุกข์เจือปน เหมือนเอาความทุกข์ออกจากตัวไป กองไว้หน้าบ้าน

ขาดฉันแล้วเธอจะรู้สึก

มีครั้งหนึ่ง ขี้เมาที่กินเหล้าด้วยกัน ตามมาขอลูกจากสามีถึงที่บ้าน สามีของลูกก็ร้องไห้ แล้วบอกกับชายคนนั้นว่า “แล้วแต่ตัวลูก” ลูกจึงไล่ชายคนนั้นไป ไม่ว่าลูกจะทำให้สามีเสียใจแค่ไหน เขาก็ไม่เคยโกรธลูกเลย เวลานั่งรถไปด้วยกัน เขาก็จะเปิดเพลง “วันใดขาดฉันแล้วเธอจะรู้สึก” ลูกเห็นน้ำตาของเขา ไหลลอดแว่นออกมา ลูกจำได้ติดตา

ต้อหินหายเพราะคุณยายช่วย

“บุญที่ได้สร้างพระธรรมกายประจำตัว และบุญอื่นๆที่ได้ทำที่วัดพระธรรมกาย ช่วยหนูไม่ได้เลยเหรอ” พอพูดเสร็จร่างของลูกก็ลอยวืดขึ้นมาจากหลุมนั้น พร้อมๆกับเสียงของชายร่างดำที่นุ่งหยักรั้งนั้นก็พูดขึ้นว่า “เพราะบุญตรงนี้แหละถึงยังเอาไปไม่ได้”

บทสวดสรรเสริญมหาสุวรรณนิธิ